Busz Leśny

[Asonim Rexa]

oto wspaniałe miejsce przesączone do ostatniej nitki złem. Mieszkańcy tych okolic dawno już się wynieśli, gdyż nawiedzały ich złe duchy. Teraz tutejsze miejsce jest przejęte przez wszelki mrok i mrocznych podwładnych.

[Adostume]

Wampirzyca syknęła przeraźliwie, atakując ofiarę i wbijając kły w jej tchawicę, zadając wiele bólu. Człowiek umierał w męczarniach, powoli. Uśmiechnęła się złowieszczo i wyrwała kły z ciała ofiary, pozostawiając w ich miejscu dwie, okrągłe, krwawiące rany.

[Asonim Rexa]

Westchnął, przyglądając się temu zjawisku w cieniu drzewa, opierając się o jego konar. - Psychicznie pokrzywdzona. - zasyczał, strzygąc uszami, ukazując co jakiś czas zębiska pokryte w niektórych miejscach bursztynami.

[Adostume]

Odwróciła się szybko, słysząc dźwięk. Jej słuch był o wiele lepszy niż u człowieka, jednakże nie najlepszy. Obnażyła kły, przysłuchując się i mrużąc oczy.

[Asonim Rexa]

W pewnym momencie jego wzrok skrzyżował się z jej. Zmrużył ponuro ślepia z poważnym spokojem na twarzy. Mimo, że był potężny to fizycznie nie nadawał się do walki z wampirem. Hmm.. Zamilkł, strzygąc uszami.

[Adostume]

Położyła dłoń na rączce miecza, wpatrując się w Asonima. Nie miała teraz ochoty na żadną walkę, ale wiedziała, że Asonimy to przebiegłe i złośliwe istoty, o wiele potężniejsze pod względem magii. Ona umiała tylko szybko biegać, latać i gryźć. One potrafiły o wiele więcej. Zasyczała przeraźliwie, ale również obronnie.

[Asonim Rexa]

Znużony hormonami wampirzycy Asonim ziewnął przeciągle, nadal wpatrując się w wampira. Starał się nie być zmieszany, jaki się teraz czuł z powodu towarzystwa "Panny opryskliwej".

[Adostume]

Syknęła jeszcze raz, po czym odwróciła się i ruszyła w innym kierunku. Wskoczyła szybko na drzewo, właściwie nie było widać jak wchodzi na ową roślinę. Ukryła się w koronie drzewa i zmrużyła oczy, wypatrując... czegoś.

[Asonim Rexa]

Asonim wstał i ciężko się podnosząc przypatrywał się krzakom, z których po chwili wyszedł człowiek. Uśmiechnął się szyderczo. - Ja to mam szczęście.. Niech ta wampirzyca trzyma się z dala od mojego łupu! - Po czym zaszarżował w stronę człowieka.

[Adostume]

W tej samej chwili wampirzyca zeskoczyła sprawnie z drzewa, atakując owego człowieka. W jej ręce widniał miecz, ostry na końcu jak cholera. Wylądowała naprzeciwko Asonima, człowiek stał pomiędzy nią a nim, nie wiedząc za bardzo, co się dzieje.

[Asonim Rexa]

Asonim obnażył zębiska wysadzane odłamkami bursztynu. - Spierdalaj! ten człowiek jest mój! - Człowiek przyglądał się to wampirzycy, to Asonimowi.

[Adostume]

Zasyczała, nadal trzymając w ręku złowieszczy przedmiot. - Czyś zwariował? - Syknęła przeciągle. - Toż to ma ofiara! - Wampirzyca mówiła w dość staroświeckim języku, jednakże z jej ust brzmiał on groźnie i złowieszczo.

[Asonim Rexa]

Ja zauważyłem go pierwszy! - Fuknął przeraźliwie, po czym szarpnął człowieka za rękę w swoją stronę. - Jest mój, to ja go zjem!

[Adostume]

Chwyciła człowieka za bluzkę i pociągnęła w swoją stronę. - Nieprawdaż! - Syknęła po raz kolejny, przystawiając człowiekowi miecz do gardła. - To ja wypiję z niego resztę żywotu!

[Asonim Rexa]

Asonim zabulgotał ostrzegawczo. - Oddaj mi go, krwiopijco! Jego ciało wyląduje w moim żołądku! - po chwili bez ostrzeżenia szarpnął go z powrotem w swoją stronę [fizycznie nie było to możliwe, jednak jako Asonim.. Cóż, kwestia myślenia].